Εμφανείς είναι οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην πόλη των Τρικάλων. Σε κάθε δρόμο θα βρεις έναν επαίτη να ζητάει χρήματα ή λίγο ψωμί για να φάει. Οι κάδοι απορριμμάτων έχουν γίνει σημεία εύρεσης τροφής για ανθρώπους που δεν έχουν άλλο τρόπο να ζήσουν. Και δεν είναι λίγοι οι Τρικαλινοί οι οποίοι τοποθετούν έξω από τον κάδο τρόφιμα που μπορούν να καταναλωθούν (φαγητό από την προηγούμενη μέρα) μόνο και μόνο για να βοηθήσουν εκείνους που πραγματικά τα χρειάζονται.
Ακόμη κι αυτές τις μέρες που το κρύο αγγίζει τους μηδέν βαθμούς Κελσίου υπάρχουν άνθρωποι που αγωνιούν ψάχνοντας να βρουν μια ζεστή γωνιά κι ένα πιάτο φαγητό. Μαζεμένοι, κουκουλωμένοι με πολλά ρούχα μάταια προσπαθούν να ζεσταθούν.
Δεκάδες είναι οι άποροι σήμερα στην πόλη των Τρικάλων. Έλληνες, αλλοδαποί, άντρες και γυναίκες, οικονομικά κατεστραμμένοι από δάνεια και κάρτες, απολυμένοι λίγο πριν από τη συνταξιοδότηση, χρήστες ναρκωτικών, αποφυλακισμένοι, απόκληροι, άνθρωποι, κάποτε, της διπλανής πόρτας που ζούσαν μια κανονική ζωή, περιφέρονται σαν σκιές στους δρόμους της πόλης μην έχοντας τα απαραίτητα για να ζήσουν και πολλές φορές ούτε καν μία στέγη.
Άνθρωποι που αντιμετωπίζουν καθημερινά τη σκληρή πραγματικότητα του δρόμου, πασχίζουν για την επιβίωση υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες, αναζητώντας τη ζεστασιά και τη φροντίδα που τους στέρησε η ζωή. Στα Τρίκαλα σήμερα υπάρχουν δεκάδες οικογένειες που διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας μη έχοντας στη διάθεσή τους βασικά είδη διατροφής, όπως είναι το λάδι ή το ψωμί.
Τόσο συνηθισμένη είναι η εικόνα και στα Τρίκαλα που πλέον δεν μας ξενίζει το γεγονός ότι άνθρωποι τρώνε μέσα από τα σκουπίδια. Άνθρωποι που μέχρι χθες είχαν μία κανονική ζωή…
Επαίτες
Στην πόλη των Τρικάλων, όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλα τα αστικά κέντρα της χώρας, κάθε μέρα σχεδόν, προσπερνάμε έναν άνθρωπο που μας ζητάει κάτι (κατά κύριο λόγο χρήματα). Υγιείς ή όχι, αρτιμελείς ή όχι, ενήλικες ή όχι, μόνοι, σε ζευγάρια ή με παιδιά ανά χείρας, οι ζητιάνοι είναι αναπόσπαστο μέρος όχι μόνο της ελληνικής αστικής πραγματικότητας αλλά και του δυτικού κόσμου εν γένει, στο μεγαλύτερο μέρος του, με το φαινόμενο να διογκώνεται (και να εξαθλιώνεται) τις περιόδους των εορτών.
Τον τελευταίο καιρό στην πόλη των Τρικάλων η επαιτεία είναι ένα συχνό φαινόμενο. Παιδιά, ηλικιωμένοι, μητέρες, στην κεντρική γέφυρα, στις καφετέριες, στην πλατεία, έξω από τις εκκλησίες (από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις) ζητούν ελεημοσύνη και βοήθεια. Κάποιοι δίνουν κάτι όταν έχουν χωρίς να αξιολογούν κατά περίπτωση, άλλοι προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι επιλέγουν, κάποιοι δεν δίνουν καθόλου εκ πεποιθήσεως.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουν νιώσει το λιγότερο ανόητοι όταν προσφέροντας τον «οβολόν» μας σε κάποιον από τους ανθρώπους αυτούς τυχαίνει να αντιληφθούμε ότι έχουμε πέσει θύματα απάτης. Άλλες φορές πάλι στεναχωριόμαστε όταν δεν βοηθήσαμε κάποιον που μας το ζήτησε και που μάθαμε ότι πραγματικά είχε ανάγκη τη βοήθειά μας. Το σίγουρο είναι πάντως ότι το ερώτημα που γεννάται σε όλους είναι: “που είναι το Κράτος πρόνοιας για να βοηθήσει εκείνους που πραγματικά το έχουν ανάγκη; Που είναι οι αρμόδιες υπηρεσίες για να βάλουν τάξη και να περιορίσουν το φαινόμενο;”
Βιβή Μαργαρίτη
