Δεν έκλεισε ούτε μια δεκαετία από την αρχή του ξηλώματος του ΟΣΕ με την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην ιταλική Ferrovie και η ιδιωτικοποίηση και των άλλων φιλέτων του κατατεμαχισμένου ομίλου έδειξε τα αποτελέσματά της. Τριάντα έξι νεκροί και άλλοι είκοσι αγνοούμενοι νέοι και εργαζόμενοι στο δρομολόγιο του θανάτου για την επιστροφή τους στο σπίτι, έξω από τα Τέμπη. Στο πιο κεντρικό δρομολόγιο της χώρας, με διπλές γραμμές, που απευθύνεται στην πληττόμενη πλειοψηφία της χώρας όπου συγκρούστηκε η αμαξοστοιχία από Αθήνα με εμπορικό συρμό. Και όλα αυτά μόλις είκοσι δύο μέρες μετά την προειδοποίηση συνδικαλιστών εργαζομένων ότι τα ατυχήματα κλιμακώνονται γρήγορα και ένα χρόνο μετά την παραίτηση του προέδρου σήμανσης της ΕΡΓΟΣΕ που δεν μπορούσε να διασφαλίσει τους σωστούς όρους λειτουργίας των δρομολογίων.
Η κήρυξη εθνικού πένθους και οι δακρύβρεχτες δηλώσεις πολιτικών αρχηγών και υπουργών των κομμάτων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ που έχουν διαχειριστεί την εξουσία τα προηγούμενα χρόνια αποτελεί απερίγραπτη πρόκληση και κοροϊδία καταρχήν απέναντι στους συγγενείς των θυμάτων και καταδεύτερον απέναντι στην οργή του κόσμου της εργασίας που μετρά δεκάδες απώλειες. Σε όλο αυτό το τελετουργικό κατευνασμού της κοινωνικής οργής είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χάσει την ευκαιρία να πιάσει στασίδι και ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας. Άλλωστε το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και βγαλμένο από τα πιο παλιά εγχειρίδια διαχείρισης κρίσεων. Πάλι κάποιος μας πολεμά, μία ο ιός, μία ο καιρός, μία ο γυαλός τώρα ή τύχη η κακιά και η νύστα του σταθμάρχη. Όποια και αν είναι η ερώτηση η απάντηση είναι εθνική ενότητα, πένθος και εμπιστοσύνη στους κυρίαρχους να δώσουν δικαιοσύνη…
Πολύ καλή η παράσταση που έδωσε ο Υπουργός Μεταφορών. Περιμένουμε και τις δηλώσεις του σούπερμαν των ιδιωτικοποιήσεων Κωστή Χατζηδάκη. Για τον Αλέξη Τσίπρα δεν περιμέναμε και τίποτα καλύτερο από το να δηλώσει ότι οι ευθύνες θα δοθούν σε δεύτερο χρόνο. Από το «θα λογαριαστούμε μετά» μέχρι τις κυβερνήσεις εθνικής συνεννόησης ένα τσιγάρο δρόμος. Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Η εμπειρία πάνω από μία εικοσαετία στην ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων στην Βρετανία προδιαγράφει με ακρίβεια του τι θα συνέβαινε. Την μείωση των δρομολογίων, την εγκατάλειψη των υποδομών από τους ανάδοχους ιδιώτες, το μπαλάκι ευθυνών, την αλληλουχία ατυχημάτων και παράλληλα την εγγύηση του κράτους ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα διατάρασσε την κερδοφορία των ιδιωτών.
Δεν χρειάζεται όμως να πάμε και τόσο μακριά. Μόλις το Μάη του 2017 μετά τον εκτροχιασμό του ίδιου δρομολογίου με τρεις νεκρούς οι σιδηροδρομικοί μέλη της Αριστερής Παρέμβασης έγραφαν σε ανακοίνωση: «Ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΣΕ αποδέχεται ως φυσιολογική, την αντικανονιστική λειτουργία των δρομολογίων στην Σίνδο και το Άδενδρο, σταθμούς στους οποίους η διευθέτηση των αλλαγών τροχιάς είναι σε παρακαμπτήριο, χωρίς την παρουσία σταθμάρχη και κλειδούχου, χωρίς φωτοσήμανση, χωρίς τηλεδιοίκηση (κατά παράβαση δηλαδή κάθε κανονιστικής διάταξης). Ξεχνάει όμως να πει 2 σημαντικά στοιχεία. Από το 2004 έχει αγοραστεί από τη Siemens ο εξοπλισμούς που απαιτείται για την εγκατάσταση της φωτοσήμανσης. Έχει αγοραστεί επίσης με 143.000.000 το σύστημα συνεργασίας των τρένων με τη φωτοσήμανση, αλλά ουσιαστικά είναι άχρηστο, καθώς λόγο της καθυστέρησης του τελειώματος της γραμμής (από τους εργολάβους που έχουν αναλάβει) η φωτοσήμανση δεν έχει εγκατασταθεί. Το παραπάνω σύστημα είναι ικανό να αποτρέψει τέτοιου είδους ατυχήματα. Ως εκ τούτου, οι οικονομικοί, πολιτικοί και διοικητικοί χειρισμοί είναι εγκληματικοί.»
Δεν έχουμε λοιπόν καμία «εθνική τραγωδία». Έχουμε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Ένοχοι όλες οι κυβερνήσεις και οι Υπουργοί που πέρασαν από το Υπουργείο Μεταφορών. Ένοχοι όλοι οι θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων. Ένοχοι όλοι οι πλασιέ των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και της ΕΕ που δήθεν θα αναβάθμιζαν τις υπηρεσίες. Ένοχοι η Hellenic Railways η ΓΕΟΣΕ και όλες οι εταιρείες που εμπλέκονται στην διαχείριση των δρομολογίων και των υποδομών που απομυζούν από τα κρατικά ταμεία εκατομμύρια ως αποζημίωση για το προβλήματα που οι ίδιες δημιουργούν. Ένοχο όλο το πολυπλόκαμο σύστημα διαχείρισης και διεύθυνσης των γραμμών που διαχέει τις ευθύνες του κράτους και των εργολάβων και ουσιαστικά στηρίζει της κυρίαρχη πολιτική υποβάθμισης του πιο λαϊκού μέσου μεταφοράς. Ένοχοι κατά κύριο λόγο οι ΤΕΡΝΑ και ΑΚΤΩΡ και όλοι οι εργολάβοι που μετέτρεψαν τις αναθέσεις έργου για τον εκσυγχρονισμό των γραμμών σε άλλη μία ευκαιρία για ρεμούλα.
Η αναγκαία απάντηση που πρέπει να δωθεί δεν μπορεί όμως να περιοριστεί μόνο στην απόδοση ευθυνών. Όσα κεφάλια και να πέσουν η λερναία ύδρα της αστικής πολιτικής δεν θα νικηθεί. Αυτό που χρειάζεται είναι η συνολική αντιπαράθεση με την στρατηγική του κεφαλαίου για τις μεταφορές. Δεν είναι δηλαδή μόνο η ασυδοσία των ιδιωτών αλλά και οι προτεραιότητες του κράτους ως στρατηγικού επενδυτή σε αυτές τις συμπράξεις για το λειτουργία του εθνικού σιδηρόδρομου ως βραχίωνα των ευρύτερων αστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδίων μέσα από τα οποία θέλει να αναβαθμίσει την θέση του.
Μετά και την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά στην COSCO και την επικείμενη ιδιωτικοποίηση και των υπολοίπων, οι σιδηρόδρομοι μετατρέπονται στο κύριο βραχίωνα μεταφοράς εμπορευμάτων από την Βαλκανική Χερσόνησο στην Ευρώπη απορροφώντας όλες τις υπόλοιπες υπηρεσίες εξυπηρέτησης της κοινωνικής πλειοψηφίας υποβαθμίζοντας τες σε σημείο εξαφάνισης. Παράλληλα όλα τα επίσης ιδιωτικοποιημένα αεροδρόμια αποτελούν τον άξονα εξυπηρέτησης της τουριστικής κίνησης με ολοένα και περισσότερες απευθείας πτήσεις από τα μητροπολιτικά κέντρα του πλανήτη για διακοπές πολυτελείας. Όσον αφορά το οδικό δίκτυο οι αυτοκινητόδρομοι παραμένουν η μεγάλη επένδυση του κατασκευαστικού κλάδου με τα διόδια να έχουν κατακλύσει κάθε κόμβο και έξοδο.
Τι μένει λοιπόν για την κοινωνική πλειοψηφία; Καρόδρομοι του προηγούμενου αιώνα και ελάχιστα επικίνδυνα ακριβά ακτοπλοϊκά και σιδηροδρομικά δρομολόγια και Υπεραστικά ΚΤΕΛ. Και για τις αστικές συγκοινωνίες τα ίδια χάλια. Με αυτή την έννοια χρειάζεται ο ριζικός επαναπροσδιορισμός του ρόλου των συγκοινωνιών ευρύτερα στην κοινωνία, την ρήξη με το πολυεθνικό κεφάλαιο, την ΕΕ και τις στρατηγικές συμμαχίες με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (πχ Κίνα) την κατάργηση των ΣΔΙΤ και των συμβάσεων εκμετάλλευσης, και την κοινωνικοποίηση όλων των υποδομών και υπηρεσιών, ελεύθερα προσβάσιμες σε όλους.
Αυτή η αναγκαία κατεύθυνση δεν μπορεί να υπηρετηθεί με κινηματικά μνημόσυνα, καθιστικές διαμαρτυρίες και λογικές «θα λογαριαστούμε μετά». Άλλωστε δεν πέρασαν ούτε δύο χρόνια από τότε που μεθοδικά και συστηματικά ακολουθήθηκε στον ευρύτερο τομέα της Υγείας το ίδιο ακριβώς πλάνο κατακερματισμού και επιχειρηματικοποίησης εν μέσω πανδημίας. Τέτοιες λογικές ουσιαστικά εκπροσωπούν μέσα στο κίνημα τις μεθόδους καθυπόταξής του στα πλαίσια του ευρύτερου πλαισίου κοινωνικής συναίνεσης και ειρήνης με την αστική στρατηγική. Είναι αναγκαία εδώ και τώρα η συνολική πολιτική σύγκρουση με το αστικό πολιτικό σύστημα και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί. Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες χρειάζεται να υπερβούν τον συνδικαλιστικό κατακερματισμό και τις εργοδοτικές λογικές εντός τους και να ενοποιηθούν με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας για την κλιμάκωση του αγώνα για δημόσιες μεταφορές, παιδεία και υγεία ελεύθερες για όλους. Απέναντι στο στημένο εκλογικό παζάρι για την μοιρασιά των υπουργείων του επόμενου κυβερνητικού σχήματος να ηχήσουν τα τύμπανα της εξέγερσης και να διασαλευτεί η ομαλότητα αυτής της βαρβαρότητας δίχως τέλος.
Η Αριστερή Παρέμβαση στη Θεσσαλία στηρίζει τις κινητοποιήσεις που οργανώνονται την Πέμπτη 02/02 στα Τρίκαλα στις 13:30 στο σιδηροδρομικό σταθμό και στο Βόλο στις 19:00 στο Θόλο
- Πάλη για τη δημιουργία ενός ενιαίου δημόσιου σιδηροδρόμου, χωρίς εταιρίες και διευθύνοντες συμβούλους, με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο που θα καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες για ασφαλείς και οικονομικές μετακινήσεις, μεταφορές, αναψυχή και επικοινωνία
- Μόνιμη, σταθερή και αξιοπρεπή εργασία, με νέες προσλήψεις προσωπικού στα ΜΜΜ κόντρα στα διάφορα μοντέλα ελαστικής εργασίας (μπλοκάκι, εργολαβικοί, συμβασιούχοι κτλ)».
